القای فنوتیپ عصبی در سلول های بنیادی رویانی توسط داروی دپرنیل

مقدمه و هدف: تجارب پیشین نشان داده که سلول های بنیادی رویانی (es) تحت شرایط آزمایشگاهی می توانند به نورون و گلیا تمایز یابند. اغلب پروتکل های القا بر اساس حضور نوعی ماده القاکننده، مانند رتینوئیک اسید (ra) هستند. دپرنیل، نوعی داروی ممانعت کننده آنزیم منوآمین اکسیداز bاست که برای درمان بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو به روش های مختلف از سلول های عصبی محافظت کرده، ضمن القای بیان نوروتروفین ها باعث رشد زواید عصبی در این سلول ها می شود. با توجه به این نکات می توان احتمال داد که دپرنیل می تواند با تأثیر برسلول های بنیادی رویانی پر استعدادی، آن ها را به سلول های عصبی تبدیل کند. در این پژوهش، تأثیر این دارو بر تمایز سلول های es به سلول های عصبی مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش ها: دستجات سلولی (اجسام شبه جنینی) نوعی دودمان سلول بنیادی رویانی (cce) پس از تشکیل، در معرض غلظت 8-10 مولار دپرنیل قرار داده شدند. سپس با استفاده از روش های بررسی مورفولوژیکی و ایمنوهیستوشیمی، تمایز سلول های cce مورد ارزیابی قرار گرفت. در بخش بررسی مورفولوژیکی از رنگ آمیزی اختصاصی کرزیل ویوله استفاده شد و در بخش ایمنوهیستوشیمی، آنتی بادی ضد نستین برای تشخیص تمایز نورواپی تلیالی و آنتی بادی های ضد سیناپتوفیزین و ضد تیروزین هیدروکسیلاز برای تشخیص فنوتیپ عصبی مورد استفاده قرار گرفتند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که دپرنیل در غلظت 8-10 مولار قادر به القای تمایز عصبی در سلول های بنیادی رویانی است.